آئین مستان

باز دوباره فصل ماتم می رسد آروم نم نم

تبل سنج شال مشکی شد زمان غصه غم

اشک ریزان قلب سوزان می خرد از هر دو عالم

سینه زن ها گریه کن ها می رسد بوی محرم

گوشه دل وا کن که وقت روضه خوانی گشته است

رنگ بوی کوچه هامون آسمانی گشته است

کاروانی از مدینه راهی دشت بلاست

کربلا دیگر زمان میزبانی گشته است

وای از این غم، وای از این غم 

وای من از قلب زینب

ذکر لب ها یا حسینه هستی زهرا حسینه

شکر حق که عمری من رزق سالم با حسینه

کل عالم سائل اند و سید مولا حسینه

خوشبحاله هر کسی که نوکر آقا حسینه

کربلا شب ها جمع بی نظیر با صفاست

فاطمه مهمان شاه شنه کام سر جداست

یا حسین این دل دوباره خسته از دوری شده

تنگ دیدار شب های جمعه کرببلاست

وای از این غم، وای از این غم 

وای من از قلب زینب

هلال ماهتو که دیدیم و از گریه تر شدم

شمیم روضتو شنیدم و باز در به در شدم

سر دره بهشت سیاهی غم خورده

رو پره فرشته مهر ماتم خورده

مادره شه بی سره که اشکا رو میخره

باز هوای تو عطر روضه های تو

خورده سر در حسینیه کتیبه های تو

اشک عاشقای تو  میچکه به پای تو

سرنوشتم اینه جون بدم توی عزای تو

شور نینوای تو    در سر گدای تو    شاهدم خدای تو

ای سفینه النجاه من    توی دست تو حیات من    منجی پل صراط من

حسین یا حسین

بیا نگاه بکن سحر شده شام تار عاشقی

محرم اومد و به سر شده انتظار عاشقی

ساحلم حوالی چشاته آقا

قاتلم محل نکردناته آقا

سائلم آره بی دلم    که مجنون عاقلم

بین راه تو بهر یک نگاه تو

من نشسته ام بمونم آقا در پناه تو

کشته ما رو آه تو غربت سپاه تو

من فدای کام خشک طفل بی گناه تو

کشته ما رو آه تو    خون سُجده گاه تو    تنگه قتله گاه تو

ای سفینه النجاه من    توی دست تو حیات من    منجی پل صراط من

حسین یا حسین

دلی كه سینه زن هر شب محرم شد

صدای هر تپشش ذكر یا حسینَم شد

به یاد غربت یك لحظه تو این گونه

بساط گریه هر روز من فرا هم شد

شبی كه در دل من خیمه زد غم از هر سو

دلم حسینیه بغض و آه و ماتم شد

فدای زلف پریشان تو كه بر نیزه

برای قافله سالاری تو پرچم شد

فرشته مثل رقیه سیاه می پوشد

حسین سایه تو از سر همه كم شد

همیشه هر شب جمعه امید دارم كه

دوباره زائر شش گوشه تو خواهم شد

قسم به عشق كه رنگ حسین می گیرد

دلی كه سینه زن هر شب محرم شد

شاعر: یوسف رحیمی

آمده ام تا بشينم به زير پرچم غمت

آمده ام گريه کنم با نوحه ی محتشمتت

از غم پيرهن تو، پيرهن سياه مي پوشم

يه بار ديگه مي گيرم، پرچم تو رو دوشم

سينه مي زنم تا که بگيرم عطر حرمت

سينه مي زنم يه عمريه با روضه ي غمت

سينه مي زنم  شفا بگيرم زير پرچمت

سيدی حسين جان

پيرهن مشکي من الهی باشه کفنم

الهي آقام بياد تو لحظه ی جون دادنم

براي من نباريد کفن برام نياريد

فقط يه مهر تربت رو پيشونيم بذاريد

آخه کفن آقام حسين خاک صحرا شد

جسم بي سرش پيش بچه ها ارباً اربا شد

دست ساربان انگشتري آقامون پيدا شد

سيدی حسين جان

کوفه با نامردیاش چشم انتظار قافله است

چشم به راه اصغر نگاه شوم حرمله است

اگه بیای تو کوچه ها زینبت آ واره میشه

تیر سه شعبه راهی گلوی شیر خواره میشه

نقش ها دارن برا قد قامت اکبرت

نیزه می سازن برا کشتن یوسف حیدرت

منتظر هستن برا غارت آب آورت

سيدی حسين جان

کوفه با نامردیاش چشم انتظار قافله است

چشم به راه اصغر نگاه شوم حرمله است

روی دروازه شهر یه روز کنارت می شینم

وقتی جلو چشام تو رو به نیزه می بینم

سر قرار پیکرم غریبونه رها میشه

سر یه روز بازیچه ی بازی بچه ها میشه

امام دلشورم برا سر پیکر آقاست

اشک های چشام بلا گردون دست های سقاست

سینه ام تنگ غروب سرخ عصر عاشوراست

سيدی حسين جان

از کربلا به ما غم و ماتم رسیده است / آخر نسیم ماه محرم رسیده است

وقتی اسم محرم میاد آدم بی اختیار یاد این یه بیت می افته

باز این چه شورش است که در خلق عالم است / باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

فبک علی الحسین که زینب زره رسید / خون گریه کن که قافله غم رسیده است

می آید ای دل، منزل به منزل/ از دل صحرا، یک کاروان دل

 ساربان آرام، قدری آهسته / ناقه ی زینب مانده اندر گل

با گریه بر حسین به معراج می رویم / این ارث مادریست دمادم رسیده است

این گریه مال منو تو نیست، ارثیه فاطمه است،این گریه از یه مادری به ما رسیده مادر که ده روز دیگه صداش تو گودال میاد:

چه کسی تو رو کشته عالمو بیچاره کرده / چه کسی تو رو کشته زینبو آواره کرده

عشق زینب حسین / ای تشنه لب حسین

با گریه بر حسین به معراج می رویم / این ارث مادریست دمادم رسیده است

ره وا کنید دست به سینه ادب کنید / زهرا ز عرش با کمر خم رسیده است

شب های جمعه فاطمه / با اضطراب و واهمه

 آید به دشت کربلا / گوید حسین من چه شد

تا زنده ایم بر غم تو گریه می کنیم / شکر خدا به زخم تو مرهم رسیده است

یه شب گریه نکنم میمیرم / یه روز سینه نزنم میمیرم / من محرم گریه نکنم می میرم

حالا زمان یاری مظلوم کربلاست / هل من معین خطاب به ما هم رسیده است

فکر نکنی هزار چند صد سال قبل تکیه داد به نیزه غریبی گفت: هل من ناصر، نه ؛ این روایت گوش بده؛ امام صادق(ع) از فضیل پرسید: آیا شما دور هم جمع میشید برا ما مجلس بگیرید ذکر ما رو احیا کنید، فضیل گفت: بله آقا جان. امام سه تا جمله گفته یکی از یکی زیباتر؛ حضرت فرمود: ما مجلس های شما رو دوست داریم، بعد فرمود: ما خود شما رو هم دوست داریم، حضرت فرمود: ما اصلاً بوی شما رو دوست داریم.

توی روایت دیگه در تایید همین روایت اشاره می کنه؛ کدوم عطر بو همون عطر بویی که وقتی بعد از یه مجلس روضه ملائکه به آسمون بر می گردن؛ میگن: چه عطری ،چه بویی ،مست شدیم کجا بودید، مسگن ما بالامون زیر قدم های سینه زن ها و گریه کن های حسین پهن کرده بودیم. بقیه فرشته ها هم میگن: می شه ما بریم همین کار رو بکنیم؛ میگن: مجلس تموم شد فردا شب، بعد ندا میاد نه برید بالاتون به در دیوار حسینیه بمالید.

سلام ای مهر، از روی تو پیدا / رخت پنهان و انوارت هویدا

الهی خانه ات آباد جانا / سلام ای خانه ات دلهای شیدا

سلامم بر نمازو بر سلامت / سلامم بر قنوت و ربنایت

سلامم بر قیام و بر قعودت / به قرآن و به تبیین و صدایت

سلام من به لبخند ملیحت / به اشک و گریه ها و های هایت

دعا کردی من بی معرفت را / من کجا، مجلس حسین کجا

به قربان مناجات و دعایت / رکوع و سجده ات تفسیر معراج

سلام من به مُهر کربلایت / به گَرد راه خود هم یک نگاهی

نشسته گَرد غم بر شانه هایت / عزاداریم، عزادارم، به حزنت

به قربان پَرِ شال عزایت / من نالایق و همراهیت، کاش

بیایم کربلا از ردّ پایت

تمام آسمان را غم گرفته / دلم را حزن یک عالم گرفته

بهشتی که در آن جای عزا نیست / محرم آمد و ماتم گرفته

دوباره خانه ها ماتم سرا شد / حسینیه شد و کرببلا شد

هلال ماه غم شد خنجریُ / میان قلب آلُ لله جا شد

همه مانند زهرا نوحه خوانند / ملائک سینه زن در آسمانند

در این بزم عزا ما میهمانیم / ابالفضل و شهیدان میزبانند